Persartikel jaren 90
Ik zie hem nog steeds voor me: "de vava" , grootvader Louis: een impressionante "smid" met veel uitstraling en karakter, maar met een klein hartje, en eeuwig verliefd op ons moemoe ...
In 1934 stichtte hij de smederij in 's-Gravenwezel, nadat hij het vak geleerd had in een oude smederij te Merksem.
In den beginne ging hij met z'n "triporteur" en z'n trek-hond ijzer halen tot in Boom (!!) toe: een onwaarschijnlijke, zelfs onmogelijke prestatie tegenwoordig ...
Tijdens den oorlog werd zijn atelier als wapenwerkplaats "aangeslagen", maar toch bleef vava er heer en meester. Getuige hiervan het verhaal dat hij een duitse officier letterlijk buitengooide nadat deze respectloos vava z'n hamers van het aambeeld had gezwierd, gelukkig zonder gevolg ...
Later ontmoette hij Jaques Wirtz, de befaamde Vlaamse tuinarchitect, en een nauwe band ontstond. Tot op heden werken we nog steeds enthousiast voor de familie Wirtz aan nationale en internationale projecten...
Mijn vader Staf "de smid van Wezel", nam de stiel en passie voor ijzer feilloos van vava over. Heerlijk was de tijd toen we met z'n drieen in den atelier werkten aan bvb. de tuinbeelden voor Japan, of wanneer m'n vader me als klein ventje meenam naar indrukwekkende werven. Later zou ik "uitvinder" van beroep worden, dat was m'n leuze als kind: het is wat anders uitgedraaid allemaal... Of eigenlijk toch niet: onze creatieve aanpak en het verwerken van nieuwe ideeen zijn onze grootste troef geworden: het is straf hoe dicht je als kind bij de waarheid kunt zitten zonder het te beseffen.
Ondertussen stond de tijd en techniek niet stil, en pakweg 15 jaar geleden werd de smederij grondig gemoderniseerd. Zo stond er de oude maar immer werkende kolomboormachine met molensteen en amerill, aangedreven door leren riemen: vava had dat okkasie gekocht op de werf van het "Albertkanaal"!! Met spijt in t'hart namen we ervan afscheid maar vervingen we ze door weerom een oude rot in't vak van de Luikse machinebouwer Pegark (van de super-kanon-historie): ze draait nog steeds ! Mijn vader vertelde me ook eens dat er jarenlang geen zaagmachine was, dat alles dus met de hand werd gezaagd: wat een geduld, tijd en spieren was daarvoor wel nodig destijds.
Ik heb dan ook veel respect voor de "smeden van weleer", zoals mijn grootvader Louis zaliger en mijn vader Staf, waarvan we in de atelier nog dagelijks de stiel verder aanleren...
In de loop der jaren is smeedwerk echter sterk geëvolueerd, zowel qua manier van aanpak als van stijl en vormgeving. Enerzijds is er een volledig nieuwe trend ontstaan voor zowel hedendaagse interieurtoepassingen (oa lofts) als voor bvb. tuintoepassingen (klimplantconstructies) tot eigenzinnig kunst-ijzer toe... Anderzijds is er de revival van orangeries en smeedijzeren raampartijen in alle vormen (cottage-stijl enz.): een branche waarin we een ware pioniersrol hebben gespeeld. Heden profiteren quasi dagelijks van de generatielange ervaring en opgedane vakkennis op gebied van ontwerpen en bouwen van smeedijzeren serres, wintertuinen, terrasluifels, raampartijen, én niet te vergeten: het uitwerken van prachtige, imposante tuinconstructies als glorietten, wandelgangen, pergola's, die menig gekende tuin sieren en vaak in magazines opduiken als dankbaar foto-materiaal...
In den beginne, t'is te zeggen, als ik pas bij vader en grootvader begon, was het ook een heel avontuur om onze eerste buitenlands opdrachten tot een goed einde te brengen. In "Holland" gaan werken bvb., dat was een verschrikkelijk lastige papier- en douanekarwei, laat staan verder in het buitenland... Momenteel staan onze werken tot in Japan, New York, Zwitserland, Spanje, en meermaals ook in Frankrijk, Duitsland en de Benelux ( cfr. referenties bij info), en verleenden we assist bij ontwerpen voor Ijslandse wintertuin en aan parktuinproject te Schotland...Maar de mooiste werken, vind ik persoonlijk, die staan toch in eigen land ("zonne-poort" te Mechelen, pakhuis-restauratie Ijzeren Waag Antwerpen, orangerie aan kasteel te Hofstade, orchideeenserre nabij Meer, arcade kasteel Hof ter Linden, fornuis in de Ardennen, en zo nog veel meer...): we beseffen als vlaming veel te weinig hoezeer ons eigen cultureel patrimonium van wereldklasse is of kan zijn...